Geçmişte futbol oynayan gençler olarak, gelişmemiz için şahsımıza verilen giriş kartları ile statlardaki maçlara bedelsiz girerdik. Sorun sadece stada gitmek için çare üretmekten geçerdi. Eğer maça gitmezsek, önemli karşılaşmaları mutlaka radyodan naklen dinlerdik. Genelde yayınları M.Ekrem Talu, Sulhi Garan, Orhan Ayhan ve Halit Kıvanç anlatırdı. Onlar anlatır, biz hayalen o pozisyonu değerlendirirdik.

 Okul maçlarımız vardı. İngiltere’deki gibi “Okullar Federasyonu” yoktu ama oynayanların lisanslı olarak kulüplerin genç takımlarını oluşturduklarını söyleyebiliriz. Şahsen başarılı bir genç olarak aynı günde profesyonel şubede de olmak üzere iki maç oynadığımı hatırlıyorum.

Dünya kupaları oynandığında aylar sonra sinemalarda kupanın filmlerini izlerdik. Bu, futbolun bizim dünyamıza girdiği günlerdi. Zaman ve gelişim bizi bugünlere getirdi. Endüstriyel futbol günümüzün gerçeği. Biz sıralamada sadece bir dünya üçüncülüğü aldık. Bu kadar sevgi ve ilginin karşılığı bu olamazdı! Nedenlerini çözemedik. Nedeni çok tez canlı oluşumuzdur. Eğitim sabrı eksik! Kısa yoldan köşe dönme arzusu içinde değerlerimizi harcıyoruz. Hâlâ eğitici olarak binleri bulan değerleri ayırt ederken hedeflerini yok ediyoruz. Bastır parayı al sürecindeyiz! Olmadı hoca alırız! Hâlâ tek topla oynanan futbolu anlatırken bir oyuncunun ötekine verdiği topa pas denilirken “Tek top” deme sürecindeyiz. Oysa futbol zaten tek topla oynanır!