Aklım hâlâ Fenerbahçe-Helsinki maçında. Keyifsiz bir mücadele oldu ama ne Muhammed’in attığı o harika golü, ne sahaya çıkan sıkıntılı 11’i, ne de o kulübeyi unutmayacağım. Gole şapka çıkardım. Sahadaki 11’e baktım zar zor denkleştirilmiş ve yine forvetsizdi. En önemli husus yedek kulübesiydi. Burada sadece 6 oyuncu oturuyordu, 4’ü PAF, ikisi A takımından. Değişikler yapılmaya başlandı, Muhammed, Mesut’un; Arda, Novak’ın; Ferdi, İrfan Can’ın; Nazım, Osayi’nin yerine girdi. Dakikalar 67’yi gösteriyordu. Peki kalan 23 dakika içinde kazayla Sarı-Lacivertli takımda bir sakatlık daha yaşansaydı ne olacaktı? Söyleyeyim; mecburen iki kaleciden (Berke Özer-Osman Ertuğrul Çetin) biri futbolcu olarak sahaya girecekti. Neden bu durumla karşı karşıya kalındı? Kadro genişken işi zorlaştırmak anlamsız. 

Bir de arma meselesi gündeme oturdu. Yeni formaların ön tarafında arma yok. Bir yaşıma daha bastım. Muhammed de gol sevincini yaşarken, öpmek için armayı aramış, bulamamıştı. Meğer ensedeymiş. Sordum soruşturdum, beğenenlerin sayısı azınlıkta. Çubukludan vazgeçmem.

Antalyaspor maçına Mesut Özil kulübede, Helsinki kahramanı Muhammed ise ilk 11’de başladı. Teknik direktör Vitor Pereira gençlere güveniyor, iyi gelişme. Çok gördük gençleri harcayan hocaları. Beklenen transferler olmayınca taraftarın küskünlüğü devam ediyor. Tribünler yine boş kaldı. F.Bahçe’nin olumlu yönde gidişatı için sakatların iyileşmesi ve transfer yapılması şart. Takım savaşıyor ama yetmiyor. Antalya maçı buna canlı örnek. 90 dakika artık bitmek üzereydi hatta tribünden ayrılan taraftarlar dahi vardı. Keşke kalsalardı. Çünkü önce Zajc’tan sonra da Valencia’dan harika iki gol geldi.