Aşırı sıcak bir gecenin yeni haftaya bağlanan sabahından günaydın. Bu sabah halı saha sporum vardı. Öncesinde avlum açılır açılmaz hem hava aldım hem ilk yürüyüşü burada yaptım. Sonrasında sentetik çim sahaya tek başıma çıkışımı infaz memuru arkadaş anımsattı. Kapıdan aramam yapılıp halı sahaya götürülürken “Siz hâlâ niye tek çıkıyorsunuz ki” der gibi mırıldandı sanki memur! Uğradığımız ağır tahrik-tecrit ve haksızlığı hemen herkes görüyor aslında. Azıcık vicdan yeterli. Sesi yükselemese de vicdan sahibi herkes farkında olanların...
TEL ÖRGÜSÜZ BİR GÖKYÜZÜ
Halı sahada yürüdüm. Egzersiz yaptım. Güneşe baktım, gökyüzüne... Güneşlendim. Tel örgü olmadan gökyüzüne bakabileceğim en geniş alan 20 metreye 20 metrelik bir kare olsa da harika! Özgürlük duygusuna burada en fazla yaklaştığım yer. Ah! Burada en büyük sorun ufuk. Hani Yahya Kemal diyor ya şiirinde:
“Yaşayan her fani, yaşayan ruh özler
Her sıkıldıkça arar
Dar hayatında ya dost ufku ya canan ufku...”
Ufuk yok, gök ile yer ya da deniz yüzeyini ayıran o hayali çizgi de yok koğuşta. Uzun uzun gözünüzün alabildiğince ileriye bakabilme fırsatı vermeyen bir kuyunun içindeyim. Her tarafı 10 metre yüksekliği olan kalın duvarlarla çevrili bu kafeste bırakın uzakları görmeyi, cezaevinin bütününü bile görme şansınız yok.
Hayallerimin ufkunda kaybolmama engel değil ama bir gün bir saat çıktığım açık spor alanı o yüzden çok kıymetli. Hem tel örgütel çit yok hem de ufuklara, kuyudan biraz daha büyük, 20 metre çevresi olan ve 400 metrekarelik bir gökyüzü üzerinden bakabilme şansı var. Bu, burada ne büyük nimet. Düşmeyen anlamaz!
SEVGİ VE İYİLİK KAZANACAK!
Bu nedenle haftada bir çıktığım halı sahada ufuklara bakmaya, sevdiklerime odaklanmaya çalışıyorum. “Dost ufku” da “canan ufku” da benimle içimde. Düşündükçe gönlüm ve zihnim kanatlandı. Uçuverdim süzülerek gökyüzünde. Doğu yönünden doğan güneşe uzun uzun bir kez daha baktım. Annem sintigrafi çekilecek ve hastaneye gidecekti. Ona sağlık diledim, dualar ettim. İşlerine başlayanlara, eşimin ve kardeşlerimin şahsında hayırlı bir hafta diledim. İçimden İstiklal Marşı’nın dizeleri geçti:
“Garbın afakını sarmışsa çelik zırhlı duvar
Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var...”
Bu çelik zırhlı kalın duvarlar ufukları sarsa da bizi sevdiklerimizden ayırsa da inançlı göğsüm ve içinde tertemiz bir heyecanla çarpan yüreğim beni koruyor, sevdiklerimle buluşturuyor. Bu inancı iktidar erki ile orantısız güç ile tecrit ve zulüm ile boğamayacaksınız. Sevgi kazanacak, iyilik kazanacak.
SİLİVRİ
DOÇ. DR. BUĞRA GÖKCE
İSTANBUL PLANLAMA AJAN BAŞKANI, ŞEHİR PLANCISI
