Okulda tanınmış futbolcu olarak lise takımında oynama şansım oldu. Aslında sevilmezdik birçok öğretmence! Çarşamba günleri yapılan karşılaşmalarda listede adımın olması maç kadrosunda olmam bana gurur verse de bir öğretmenimiz dışında pek sahiplenmezdik. Futbol popüler olma çıkışındaydı. Fenerbahçe, Galatasaray ve Beşiktaş popüler futbolun üç büyükleriydi! Daha sonra araya giren Trabzonspor yenilik oldu. Bilemezdim semtimden futbol geleceğime yol aldığımı!

Bir bayram anımsıyorum. Beşiktaş ve milli takımın popüler atleti Murat Ersin hocamız izin vermeden bize yükleme yapıp çalıştırmıştı. İşte artık futbola ailemin karşı koymasına rağmen teslim olmuştum. Daha sonra top benim yaşam parçam oldu. Futboldan kazanma değil emek ve ülkeme katkıda bulunma kararını o zaman vermiştim. Eyüp’ten param olmasa da yürüyerek Dolmabahçe’ye çok gittim. Maçlar genelde tatil günleri oynandığından futbola karşı olsa da babam yine de radyo nakline beni hazırlardı! Ama ben yine o dönemin şartlarında maça kaçar hatta dayak yemeyi göze alırdım. Tarihimizde ülkemizde oynanan birçok maçı izledim.

Sonra semtimin profesyonel takımının her kademesinde görev aldım. Genç, amatör, profesyonel ve Milli Takım teknik direktörlüğüne uzanan futbolculuk ile eğiticilik görevlerinde hep başarılı oldum. Kariyer beni yurt dışına taşıdı. Hizmette sınır tanımadım. Ama bugünlerde futbolun da değişen dünya gerçeklerinden böylesine zarar göreceğini iyi görememişim! Amacım tek cümlede özetlenebilir. Üç büyükleri rahat bırakın ve bırakın futbolumuzu, futbolun içinden gelenler yönetsin. Yani bilenler!