Tam 25 yıl olmuş; 1999 Avrupa Şampiyonası’nın son gününde yedincilik için Almanya ile oynuyoruz. Fiziksel ve mental yorgunluğun yanı sıra iki haftada dokuzuncu maça çıkan oyuncular arasında bırakalım oynamayı, yürüyemeyecek durumda olanlar var. Kolunda ağrıları olan İbrahim Kutluay, özveriyle 8 sağlam arkadaşına katılıyor ve birkaç dakika oyunda kalıyor.
Çeyrek yüzyıl sonra nereden aklıma geldi bu hikâye?
Önce 50 farkla kaybedilen Fransa maçı, sonrasında sakatları bahane ederek ve “Sadece dokuz oyuncumuz var” diyerek çekildiğimiz Belgrad Turnuvası... Pink Floyd’un meşhur albümü “Dark Side of the Moon”u (Ayın karanlık yüzü) çağrıştıran bir dizi fiyasko. Tek kelimeyle utanç verici!
Maç sonrası Fransa basınında yazılanları okuyunca yerin dibine girdim. Basketbolu yönetmesini beklediğimiz arkadaşlar uzun süredir yer altında zaten, hiç ortada görünmüyorlar! Bunca olayın ardından resmi internet sitesinde bir haber, iki satırlık bir açıklama bile yok. Bu da “ticari sır” sayılıyor herhalde...
Neticede bir yaz daha çöpe gitti. Olimpiyata hazırlanan takımların programını bozarak yarattığımız uluslararası rezalet bir yana, “Geleceğe hazırlıyoruz” diye kampa davet ettiğimiz oyuncuları da erkenden tatile çıkardık. Hiçbir plan ve projemizin olmadığı bir kez daha gözler önüne serildi.
Milli forma, herhangi bir tekstil ürünü değildir. O formayı sırtınıza geçirdiğiniz anda, hayat boyu yüzünü görmediğiniz, elini sıkmadığınız ama pek çok ortak paydada buluştuğunuz milyonlarca insanın yüreği sizin göğüs kafesinizde çarpmaya başlar. O forma üzerinizdeyken sorumluluklarınız katbekat artar. Bakkal dükkânı işletir gibi kararlar alamazsınız, koskoca Milli Takımı cart diye turnuvadan çekemezsiniz. Doğaldır ki, bütün dünyanın izlediği bir maçta gol attığınızda, sevincinizi de siyasi bir sembolle ifade edip, milyonlarca vatandaşınızın coşkusuna, mutluluğuna limon sıkamazsınız. Öyle yaptığınız anda, ay karanlık yüzünü gösteriverir.
