Siz hiç Berlin Belediyespor, Paris Belediyesi İhtisas Kulübü ya da Londra Belediye Gücü diye bir kulüp duydunuz mu? Duyamazsınız çünkü yok! Fakat Türkiye liglerinde mücadele eden futbol, basketbol, voleybol, hentbol takımlarının adında “belediye” veya “büyükşehir belediyesi” sözcüklerini görünce yadırgamıyoruz nedense. Anormal olan, süreç içinde normalleşti; geldi hayatımızın orta yerine oturdu. Çoğu konuda olduğu gibi, bunda da dünyada tekiz. 

Aslında ülkemizde yerel yönetimlerin yetki ve sorumluluklarını belirleyen yasalar ile Avrupa’dakiler büyük ölçüde paralel. Fransa’da 15 yıldan fazla çalışmış biri olarak, orada da belediyelerin spora kaynak aktardığını söyleyebilirim. Zaten yasa gereği bütçelerinden belirli bir dilimi spora ayırmak, tesis yapmak, bu tesisleri kulüplere uygun koşullarda kullandırmakla yükümlüler.

Ancak bizde, uygulamaya geçildiğinde olayın boyutu değişiyor. Yerel yönetimler kulüpleşme yolunu seçiyor. Kamu kaynaklarıyla takımlar kuruluyor. Sorunlar burada başlıyor. Belediyenin elindeki olanaklarla rekabet etmesi imkânsız olan küçük kulüpler birer birer kaybolup gidiyor. Örneğin, Almanya’da 400 kişiye bir kulüp düşerken, bizde bu sayı 10 bine yakın.

Batı Avrupa ülkelerinde spor salonlarının yüzde 75-80’i yerel yönetimlere ait. Tüm bakım masrafları belediyelerce karşılanan ve kulüplere makul bedelle kiralanan tesislerde yüzlerce, binlerce genç spor yapma olanağı bulur. Kulüplere uygulanan sübvansiyon, çeşitli kriterlere göre zaman içinde artarak devam eder. Ancak maddi desteğin doğru kullanılıp kullanılmadığını denetlemek, yine yerel yönetimin görevidir. Bazı belediyeler, yaptıkları yardımın yüzde 25-30’unun altyapıda kullanılmasını şart koşar.

Örneği, uzun süre yaşadığım Cholet’den vereyim: 55 bin nüfuslu kenti ligde temsil eden basketbol kulübüne, belediyenin her yıl 1.2 milyon Avro civarında bir desteği vardır. Kulüp bunun en az 300 bin Avro’sunu altyapıda kullanmak ve tabii harcamaları belgeleriyle göstermek durumundadır. Mütevazı bir organizasyon olan Cholet’nin son on yılda yetiştirdiği bazı oyuncuları sıralayalım: Nando de Colo, Rodrigue Beaubois, Rudy Gobert, Kevin Seraphin, Fabien Causeur. Hepsi iyi tanıdığımız, kimi ülkemizde oynamış, kimi NBA’da yıldız statüsüne erişmiş isimler. Asıl söylemek istediğim, belediyelerin kulüp kurmak yerine varolan kulüplere vereceği akılcı desteğin ve iyi denetlenen bir yapının ne kadar üretken olabildiği. Ciddi bir spor politikasına ihtiyacımız var. Ne yazık ki, politize olmuş sporun peşinden koşmakla zaman kaybediyoruz. Bu konu uzun, yine devam ederiz.