ROMA - “Arap baharı”, Avrupa’nın yükselen ırkçılık ve popülizm duvarına çarptı...

Fransa-İtalya sınırında hafta sonu tren seferlerinin durdurulmasına yol açan mülteci krizinden bahsediyorum...

Afrika sahillerine 200 kilometre uzaklıktaki Lampedusa Adası’na kapağı atan 20 bini aşkın Tunuslu göçmenle baş edemeyen İtalya’nın; söz konusu göçmenlere “Schengen vizesi” vermesiyle patlak veren bunalım, AB’nin kurucu “üç büyükleri” arasında derin çatlak yarattı.

Sadece Tunus’tan değil, Libya’dan da başlayan göçmen akını karşısında kendisini ön safta bulan ve AB’den “dayanışma” taleplerine yanıt alamayan İtalya, topraklarına adım atan göçmenlerin eline “Schengen iznini” tutuşturunca Avrupa karıştı.

“Yabancı göç” konusunda “sıfır tolerans” politikası güden Berlin ve Paris ortak bir eksen oluşturarak Roma’ya karşı cephe aldı.

Avrupa Birliği’nde iç ve dış kriz

Bu, pratikte… AB’de çifte kavrulmuş bir “iç-dış” kriz ve “Schengen anlaşmasının” karaya oturması anlamına geliyor.

Gelişmeleri şirazesinden çıkaran olay, geçtiğimiz pazar; ellerindeki “Schengen vizesi” ile Fransa’ya geçmek isteyen Tunuslu göçmenlerin sınırda durdurulması ile baş gösterdi.

“Hukuki açıdan” muteber “Schengen belgeleri” ile seyahat eden Arap göçmenleri durdurabilmek adına; -Avrupalı!- yolcularla beraber tren konvoylarını durdurmayı ve sınırda bloke etmeyi göze alan Fransa’nın kararı İtalya’da “şok” yarattı.

Arap göçünü Alpler’de göğüslemeye kararlı görünen Merkel Almanyası Fransa’ya gözü kapalı arka çıkarken; İtalya’da “sınır boyunda durdurulan trenlerin” anısı, II. Dünya Savaşı’ndan kalma görüntüleri çağrıştırdı.

“Böylesi önlemlere Avrupa topraklarında ancak savaşın en kötü yıllarında tanık olunmuştu!” yorumları yapıldı.

Dışişleri Bakanı Franco Frattini, Paris’teki İtalyan Büyükelçisi aracılığıyla olayı protesto etti.

“Bıçak kemiğe dayanırsa AB’den çıkarız!” dokundurması yapan İçişleri Bakanı Roberto Maroni de “AB böyle bir soruna ortak çözüm aramayacak da yalnızca salatalık hıyarların boyuyla mı meşgul olacak?” şeklindeki çıkışlarıyla tepkisini dile getirdi.

‘Afrika’da demokrasiyi inşa etsinler!’

“Arap baharının” sözüm ona bayrağını taşıyan “insan haklarının anayurdu” Fransa tarafında ise Fransa’nın İçişleri Bakanı Claude Gueant’ın tepkisi -en hafif deyimle- ironik oldu!

Takalarla ölümü göze almak pahasına Akdeniz’i geçen ve siyasi zulümden kaçan aç biilaç Tunuslu göçmenleri; İtalya-Fransa sınırında alıkoymak namına retorikte sınır tanımayan Fransız bakan; “Bunların burada ne işi var?” diye esip gürledi: “Vatanlarında kalsınlar. Diktatörlükten yeni kurtulan ülkelerinde kalıp, demokrasiyi inşa etsinler!” Alay eder gibi ...

Ama Claude Gueant, son kertede Sarkozy’nin adamı. Daha doğrusu emir kulu.

Sarkozy, önümüzdeki yıl başkanlık yarışına girecek.

Aşırı sağın yeni lideri Marine le Pen’le çıkacağı yarışta kampanyanın ana temasını “göç ve yabancı düşmanlığı” oluşturacak.

Fransa’nın, Cote d’Azur’ün giriş kapısı sayılan “Mentone” sınırında; bir grup Afrikalı göçmen için konvoylarla Avrupa trenini bloke etmesinin ana nedeni bu: Yalnız ırkçılık ve popülizm üzerinden yapılan sandık hesapları…

‘Avrupa her şeyden korkuyor!’

İronilerin en büyüğü de trenlerin durdurulduğu sınır kapısının; Avrupa’nın en müreffeh köşesi olması…

Söz edilen noktanın… bir yanı dev yatların demirlendiği nice sahilleri…

Diğer yanı -İtalyan tarafı- “casino”larıyla ünlü San Remo!

Cennetten bir köşe sayılan İtalya’nın Liguria sahillerinden başlayıp Fransa’nın Cote d’Azur kıyılarında uzanan ve refah fışkıran bu Akdeniz şeridinde; Afrikalı garibanların püskürtülmesi tam manasıyla ahlaksızlık ve gerçek bir insanlık dramı.

Geçtiğimiz yaz topraklarından çingeneleri atan Fransa’nın başvurduğu bu son tren durdurma zorbalığını uzmanlar, insanlık dramı ötesinde “uluslar arası hukukun ihlali” olarak yorumluyorlar.

Çingene krizi, AB’ye son dalgada henüz yeni üye olan Bükreş’le Paris arasında ciddi bunalıma yol açmıştı.

Bunalım bu kez çok daha vahim çünkü AB’nin çekirdeği sayılan, kurucu üyeleri sallıyor...

AB kısacası temellerinden çatırdıyor.

Durumu en veciz AB’nin eski komisyon başkanlarından Romano Prodi özetliyor:

“Avrupa artık her şeyden korkuyor!” diyor Prodi: “Diğer Avrupalı ülkelerin (-ki bunu “Türk korkusu” olarak da okuyabilirsiniz!-) korkusu, Çin’le rekabet korkusu, Afrikalı göçmen korkusu, krizden çıkamamak korkusu, Avro korkusu!”

Avrupa kısacası bundan böyle gölgesinden korkuyor.

Gölgesinden korktukça da zorbalaşıyor.