Türkiye eskiden suikast haberleriyle çalkalanırdı.

Siyaseti “dizayn etmek” isteyenler, aydınları, yazarları, sendikacıları, politikacıları haince kurulmuş pusularla öldürürlerdi:

Erzurum Atatürk Üniversitesi Öğretim Üyesi Doç. Orhan Yavuz.

Ankara Savcısı Doğan Öz.

Malatya Belediye Başkanı Hamit Fendoğlu.

Hacettepe Üniversitesi Öğretim Üyesi Doç. Bedrettin Cömert.

Milliyet Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni Abdi İpekçi.

İstanbul Üniversitesi Öğretim Üyesi Prof. Ümit Doğanay.

İstanbul Üniversitesi Öğretim Üyesi Prof. Cavit Orhan Tütengil.

Devrimci İşçi Sendikaları Konfederasyonu Başkanı Kemal Türkler.

Siyasal Bilgiler Fakültesi Öğretim Üyesi Prof. Dr. Muammer Aksoy.

Hürriyet Gazetesi eski Genel Yayın Yönetmeni, köşe yazarı Çetin Emeç.

Yazar, din bilgini Turan Dursun.

Ankara Üniversitesi Öğretim Üyesi Doç. Dr. Bahriye Üçok.

Halkın Emek Partisi kurucularından, şair ve yazar Musa Anter.

Cumhuriyet gazetesi köşe yazarı Uğur Mumcu.

Gümüşhane Baro Başkanı Ali Günday.

İşadamı Özdemir Sabancı.

Türk-İş Genel Sekreteri ve Maden-İş Genel Başkanı Şemsi Denizer.

Siyasal Bilgiler Fakültesi Öğretim Üyesi, Cumhuriyet gazetesi yazarı Prof. Dr. Ahmet Taner Kışlalı.

Ankara Üniversitesi Öğretim Görevlisi Dr. Necip Hablemitoğlu.

Agos Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni Hrant Dink.

***

Günümüzde siyasal suikastlar, artık özel hayatlara girilerek alçakça oluşturulan görüntü kayıtlarıyla düzenleniyor:

Önce tam referandum öncesi CHP Genel Başkanı…

Şimdi de tam seçim öncesi MHP yöneticileri ve milletvekili adayları.

Görüntü kaydı kurbanı olmayan tek parti, iktidardaki AKP.

Ne hikmetse bu “görüntü kaydı suikastları” hep kritik zamanlarda AKP karşıtlarına düzenleniyor ve iktidarın işine yarayacak çalkantılara yol açıyor.

Ama bütün toplumsal ve siyasal olaylar gibi, suikastlar da kimi zaman beklenmedik sonuçlar, CHP örneğinde gördüğümüze benzer, amaca ters neticeler verir.

Ve bütün pusular gibi, bir gün bu tuzağı kuranları da pençesine alır.

***

Bakıyorum zamanında “derin devletin” yaptığı düzenleme çabalarını (haklı olarak) eleştiren sözde liberallerden bugünlerde pek ses çıkmıyor.

Hani “Özel yaşamın dokunulmazlığı”?

Nerede kaldı “İnsan hakları”?

Ya “Demokrasi”?

Ya “Temiz siyaset”?

***

Eskiden “Faili meçhul cinayetler” vardı…

Günümüzde “Faili meçhul görüntü kayıtları” var!

***

Gün gelir, bu “Faili meçhuller”, yapanlar dahil, herkesi pençesine alır…

Gün gelir, iktidarlar değişir…

Gün gelir, “Faili meçhuller” aydınlanır!

\n\n