“Az sayıda insanın yaşadığı küçücük bir ada... Bu adada bir sabah tüm kediler ortadan kaybolur; insanlar şaşkındır. Kısa bir süre sonra devlet müdahale eder, yerine köpekler getirilir ve halkın bu köpeklerin ‘kedi’ olduğuna inanması istenir. Ada sakinlerinin listesi ellerinde, imza karşılığı ‘kedi!’ler verilir. Üstelik tasmaları da hediye...
- Hey Ludo. O köpekle işin ne?
- Bu bir köpek değil ki?
- Ne saçmalıyorsun? Tabii ki köpek.
- Yok değil. Bu bir kedi. Hatta bunu söyleyen de bir öğretmen. Bana belgeleri, destekleyici fotoğrafları, tüm kanıtları gösterdiler. O bir kedi.
- Sen şu yengeçlerinle birlikte beynini falan da mı haşladın Ludo? Kedi değil o.
- Sana bu bir kedi dedim diye sinirlenme Gwen. Sana onlar gibi açıklayamam ama gayet ikna ediciydiler. Ona ihtiyacım olduğunu, onsuz yapamayacağımı, böyle bir kedinin ne kadar faydalı olduğunu anlattılar. Hatta onu kaybetmeyeyim diye bana tasmayı armağan ettiler...”
Tam Isabelle Aupy’nin “Artık Kedileri Sevmeyen Adam” adlı distopik kitabını okuduğum günlerde açıklandı İBB iddianamesi... 3 bin 900 sayfalık. Ekleriyle 10 bine yaklaşır artık.
“Suç örgütü lideri” denerek 2350 yıl hapis istemi ile yargılanan bir cumhurbaşkanı adayı... Ne idüğü belirsiz tanıklıklarla ne ile suçlandığını bile bilmeden aylardır hapiste olan tutuklular... Hatta sanık avukatları...
Türkiye bir süredir, üstelik 19 Mart’tan beri giderek artan şekilde bir distopik manipülasyon süreci yaşıyor. Yirmi üç yıldır iktidarda olan AKP, artık bir başarı hikâyesi anlatamıyor. Ekonomi çöküyor, toplumsal güven eriyor, siyasal meşruiyet zedeleniyor.
Tam da bu dönemde, ülkenin en büyük muhalefet partisine saldırıya geçiliyor. CHP’ye kapatma davası açılıyor; Ekrem İmamoğlu’na “örgüt liderliği” suçlaması yaratılıyor. Amaç açık: CHP’nin meşruiyetini alçaltmak, rakibi itibarsızlaştırmak ve kendi başarısızlıklarını görünmez kılmak.
GERÇEĞİ ÖLDÜRMEK İÇİN YENİ BİR ‘GERÇEKLİK’ YARATMAK
Modern propaganda, yalanı doğrudan söylemez; onu sistematik biçimde normalleştirir.
Bir süre sonra kitleler, Aupy’nin adasında olduğu gibi “köpeklerin gerçekten kedi olduğuna” inanır. İtiraz edenlere “hain”, “örgüt üyesi”, “sistemi yıkmak isteyen” denir. Gerçekler manipüle edilmiş bir dilin içinde boğulur. Aupy’nin adasında devlet, köpekleri yalnızca “kedi” olarak dayatmaz; onları bir ihtiyaç gibi sunar. “Onlarsız yapamazsınız” denir halka. “Evlerinizde düzen, sokaklarda güven, yaşamınızda sadakat olsun.” Ve her vatandaşa bir köpek “armağan” edilir. Üstelik tasmalar da hediye. Bu sembol, hem sahiplenmeyi hem de teslimiyeti temsil eder. İnsan, kendine verilen şeyi korur, hatta sever. Çünkü iktidar, onu bir lütuf gibi paketlemiştir. Gerçek manipülasyon işte burada başlar.
Türkiye’nin bugün yaşadığı da tam olarak bu. Çünkü AKP kendi bekası için yeni bir düşman yaratmak zorunda. Bir dönem bu rolü Kürtler üstlenmişti; terörle mücadele söylemi, iktidarın toplumu konsolide etmesinin en güçlü aracına dönüşmüştü.
Ama şimdi tablo değişti. AKP, “yeni anayasa” süreci için Kürtlere, hatta İmralı’daki isimle yürütülen temaslara muhtaç. “Terörsüz Türkiye Komisyonu” gibi girişimler de bu ihtiyacın bir parçası. Fakat iktidar, varlığını sürdürebilmek için bir düşmana ihtiyaç duymaya devam ediyor.
Toplumu ortak bir korku etrafında birleştirmek, başarısızlığın konuşulmasını engellemek, ekonomideki ve adaletteki çöküşü görünmez kılmak için.
Artık bu düşman, CHP.
Bugün artık yoksulluk kaderle, adaletsizlik devletle, baskı güvenlikle açıklanıyor.
Yalan, uzun süredir yalnızca söylenmiyor yaşanıyor.
Gerçeğin yerine konulan “yeni gerçeklik”, bir süre sonra toplumun aynasına dönüşüyor.
Tasmayı takanlar “sadakat”, sorgulayanlar “tehdit” sayılıyor. Korku, hem rejimin yakıtı hem de kalkanı haline geliyor.
Peki nereye kadar?
