İçimiz yanıyor. Gerçekten olağanüstü bir dünya hali yaşıyoruz. İnsanların böyle günlerde birbirlerine sahip çıkmaları ve kucaklamaları gerekirken nedense sadece gol atan futbolcuyu kutlayan, tribünlere yansıyan görüntülere bakar olduk. Beyaz ekran karşısında yüzyılın felaketini hep yaşıyoruz. İnsan olarak ders almıyoruz diyebiliriz. Biz İstiklal ve Balkan Savaşları sıkıntılarını yaşayan dedelerimizi, babaannelerimizi dinleyerek büyüdük. Acı hikâyeler dinledik. Bayrağımıza ve günün kahramanlarına sahip çıktık. Ben çocuk aklımla ailemin ve büyüklerimin yasakladığı oyunu yani futbolu oynamayı tercih ettim. Rahmetli babamın 5 yıla yakın teknik direktörlük yaptığım kulübün karşılaşmasına sadece bir kez gelip doğru yorum yapması, bir zekâ ve öngörü örneği olarak beni bu işin içine itti. Çok yazmak isterim ama her şeyin yanlış yorumlandığı bir kızgınlık dönemi içindeyiz. Bu nedenle insan değerini azaltan kalabalık, sadece parasal güce dayalı bir hale gelince kalite farklılaştı. Doğru söyleyen “Dokuz köyden kovulmuyor”, köye dahi sokulmuyor artık. Ben geçmişi aratan insani duygularımı geliştirme gayretiyle direnirken ara verilen futbol serüvenine döneceğim yine. Ne yapalım bana da bu görev düşmüş.