'Beni Kör Kuyularda...'

Michael Skibbe gidiyor ve ben de kendimi hiç iyi hissetmiyorum! Şimdi tabii siz kültür-sanat sayfası okuru olarak Michael Skibbe kimdir ve gençliğinde kızıl sakallı olmakla övünen açık ‘mektupçu’muz niye üzülüyor diye sorarsınız. Sorun ama ilk cümlenin başlıktaki o caanım şarkıyla ne ilgisi var... demeyin, zira vardır elbet bir ilgisi!

Herkesin bildiğini sizden niye saklayayım! Efendim ben 30 yıla yakın zamandır memleket evlatlarının çoğu gibi İstanbul’da yaşıyor görünsem de aslında gönlüm Eskişehir’de. ‘Kadim’ Eskişehirliyim ve kentimi çok severim. O denizi, İstanbul’u, balıkları, çocukları, insanları bir gök yazısı gibi açık, mavi, bulutsuz yazan büyük yazarımız Sait Faik’in “Medar-ı Maişet Motoru”yla değil ama, ‘Medar-ı Maişet Treni’yle İstanbul’a gelenlerdenim. Edip Cansever’in pek sevdiğim ve hemen her yerde okuduğum şiiri gibi “Gelmiş Bulundum” demeliyim belki de. Ekmek kapısı, geçim, iş güç, ev bark, aşk, evlilik, çocuk derken de... Nerdeyse 30 yıl geçmiş aradan. İstanbul’da zaman da yıllar da çabuk geçiyormuş meğer! İstanbul’un zamanı başka, Türkiye’nin zamanı başka!

‘Kadim’ Eskişehirli olunca ‘fanatik’ Eskişehirsporlu olmak da kaçınılmaz oluyor. Hele çocukluğunuzdan beri, Eskişehirspor 1965’te kurulduğunda 9 yaşındaydım, ona ve siyah-kırmızı renklerine tutkuyla bağlandıysanız, kendinize ‘fanatik’ sıfatını bile yakıştırabilirsiniz. Ben öyle diyeyim de siz onu yine ‘tutkulu’ diye okuyun. Hayatta en çok övündüğüm şeylerin başında da Eskişehirli ve Eskişehirsporlu olmak gelir. Sık sık da ‘Türkiye Eskişehir olsun’ derim. Derim demesine de pek de istemem aslında, çünkü o zaman bir ‘semt’ duygusuyla sevdiğim şehrim nice olur?

Eskişehir’i yeterince övdükten sonra, gelelim Michael Skibbe’nin kim olduğuna. Kendisi bir Alman olup, daha geçen haftaya kadar Eskişehirspor’un çalıştırıcısıydı. Ve Eskişehirspor’un, nur içinde yatsın ilk çalıştırıcısı Abdullah Gegiç’ten beri gördüğü en iyi spor adamıydı. Birinci yarı sona erdi ve Eskişehirspor, Galatasaray, Fenerbahçe, Beşiktaş’ın ardından dördüncü sırada. Hayır ‘dördüncü büyük’ olarak değil, sadece Eskişehirspor olarak. Biz öyle büyüklenmeyi filan sevmeyiz. İşte kendilerini dördüncü büyük sayanları görüyoruz, Bursaspor’a bakın, Trabzonspor’a bakın, ne olacak ki büyüklenip? Darbe yaptığı zaman Evren efendi Ankaragücü’nü emirle birinci kümeye çıkarmıştı, bak şimdi nerede; Evren’den Gökçek’e, kimlerin eline düştü! Ufaktan kinayeli bir şiir yazmışlığım bile vardır bu hususta: “Ankaragücü tepeden inme/Trabzonspor büyüklenme/Eskişehirspor diklenmedir.”

İşte Skibbe, Berlin’e, bir başka takımı çalıştırmak üzere gidiyor. Oysa geçen yıl, acımı içime gömerek, tutmayı bıraktığım Eskişehirspor’u yeniden ve daha tutkuyla sevmemi sağlamıştı. Türlü oyunlarla takımın başına, Eskişehir’e ve Eskişehirspor’a hiç yakışmayacak Bülent Uygun getirildiğinde, tepki olarak bırakmıştım takımı. Şike soruşturması kapsamında tutuklandı. Ben de yeniden sevgili Es Es’ime döndüm.

Şimdi Ersun Yanal’ın geleceği söyleniyor, umarım Skibbe’nin kaldığı yerden katkıda bulunur. Çünkü Münir Nurettin Selçuk’un şahane besteleyip söylediği, bizim de gençliğimizde ilk Timur Selçuk’tan duyduğumuz “Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın/ Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın” şarkısını, şimdi Skibbe için, bizi ligin ortasında bırakıp gittiği için, söylemek istemem. Sözleri de Ümit Yaşar Oğuzcan’a aittir bu şarkının, ben de Ümit Yaşar şiirlerini şarkı olarak daha çok severmişim, onu öğrendim.

Bu yazıyı yazmamın ardında başka bir şey aramayın sakın, kaç yıldır gazeteci toplama kampına dönen memlekette değinebileceğim en iyi konulardan biriydi. Ne olur ne olmaz! Gözde konularımdan biri Eskişehir ve Eskişehirspor’sa, bir diğeri de kedidir, haftaya da bir kedi yazısı yazarım. Daha sonraki haftaya ise Allah kerim! Skibbe’nin ayrılığıyla üzüldüğüm bu yeni yılda mutlu, sağlıklı, huzurlu, barış içinde, kimsenin düşüncelerinden dolayı özgürlüğünden edilmediği, yepyeni günler dilerim.