Bir hafta içinde, PKK’nin dış dünyasında yaşanan art arda gizemli suikastlar dikkati çekiyor!\n

PKK’nin kurucularından Sakine Cansız asıl hedefti, öldürüldü; “kurunun yanındaki yaşlar” olarak da öteki PKK’li kadınlar Fidan Doğan ile Leyla Söylemez’in de yaşamlarına aynı silahla son verildi.\n

Çarşamba günü de Moskova’da PKK’li olmayıp PKK’ye Afgan eroini karşılığında silah sağlayan bir Mafya babası öldürüldü. “Hasan Dede” olarak bilinen Aslan Usoyan (75), Moskova’da yanında bir kadın ve korumaları ile bir lüks lokantadan çıkarken, karşı binanın 6. katındaki, kimliği belli olmayan bir keskin nişancı tarafından tek kurşunla kafasından vuruldu.\n

Yabancı basında, kimileri “Kürt kökenli” ya da “Kürt Yezidisi” denilen, Kürtçe takma adıyla “Bapir Hesen” olarak da bilinen Usoyan, aslında bir Ermeniydi. SSCB döneminde ailesi ile Gürcistan’da yaşıyordu.\n

SSCB’nin dağılmasından sonra Ermeni, Gürcü ve Rus mafyaları arasında Afgan eroinin paylaşımında it dalaşı yoğunlaştı. Bir keskin nişancı, 2009’da Gürcü mafya babalarından ve ABD’de cezaevinde de yatmış olan Vyaçeslav İvankov’u bir lüks lokantadan çıkarken öldürmüştü. \n

Usoyan, İvankov’un evine “Dede Hasan’dan kardeşimize sevgilerle…” yazılı bir çelenk göndermişti! Bu olaydan bir yıl sonra Usoyan’a da benzeri bir saldırı olmuş, karnından yaralanmışsa da kurtulmuştu. Bu kez lokantadan çıkarken o öldürüldü.\n

Bilindiği üzere Afgan eroinin Avrupa ve ABD’ye biri Türkiye’de Yüksekova’dan, ötekisi Kafkaslar’dan olmak üzere iki yoldan geçmektedir.\n

Rus SV Press Ajansı, Usoyan hakkında “Kürtlerin en önemli koruyucusu” diye yazdı. \n

Paris’te PKK’nin “kasası” Sakine Cansız ve Moskova’da PKK’nin eroin-silah tüccarı Aslan Usoyan’ın bir hafta içinde art arda öldürülmeleri ilginçtir. Aralarında ne gibi bir bağlantı bulunduğunu Fransız ve Rus gizli servisleri çözmek durumundadırlar.\n

Ancak, bu iki kurum bir sonuca ulaşsalar bile, bunu Türk yetkililere bildirmeyeceklerdir. Çünkü bu ülkeler PKK’ye silah satışından dolayı gebedirler. Keşke bildirseler de dünya eroin belasından kurtulmada ortak bir adım atılabilse…

Bodrum’un ‘Mavi Senfonisi’!

11 Ocak Cuma günkü yazım şöyle başlıyordu:\n

“Cumhuriyet Ankara Temsilcisi Ecvet Güresin’in kabulü ile 13 Kasım 1960’ta gazeteciliğe öğrenciyken başladım. Ecvet Bey, ne kadar aylık istediğimi sordu. Şöyle düşündüm:\n

‘Basın piyasasını bilmiyorum. Öğrenci bursu 125 lira. Kardeşim de üniversiteyi kazandı. Babam yeni emekli oldu. İzmir’deki bir emeklinin Ankara’da iki öğrenciyi okutması olanaksız... İki burs bedeli olan 250 lira isteyeyim, ne kadar koparırsam kârdır!’” \n

13 Kasım’dan iki gün öncesine gidelim… Galiba o zaman Basın Yayın Genel Müdürlüğü’ne bağlıydı! Turizm Müdürü Burhan Ağabey’e gittim. Yukarıda değindiğim ekonomik sorunu yaşıyorum.\n

“Burhan Ağabey iş arıyorum! Sizin burada ya da bildiğiniz bir yerde bana iş bulabilir misiniz?”\n

Biraz düşündükten sonra “Bizim burada iş yok… Gazetecilik yapmak ister misin” diye sordu. “Neden olmasın!” deyince “Hadi kalk, gidelim…” diye ekledi ve sokağa çıktık. Atatürk Bulvarı’nda Hürriyet Gazetesi’nin Ankara Bürosu’na gittik. Gazetenin Ankara temsilcisi olan, arkadaşı Cüneyt Arcayürek’e durumumu anlattı, benim adıma iş istedi. Ama gazetede boş kadro yoktu.\n

İki gün sonra bir başka arkadaşın elimden tutmasıyla Cumhuriyet’te Ecvet Bey ile aramızda o konuşma geçecek ve ben “gazeteci” olacaktım. Eğer, Burhan Ağabey beni o gün bir gazete yerine bir başka işyerine götürseydi, ben bugün “gazeteci” değildim!\n

Burhan Ağabeyi 1958’de tanımıştım. SBF’de tez konusu olarak “Türkiye’de turizm ekonomisini” seçmiştim. O tarihte, Türkiye’de 3-5 bin otel yatağı varken, yalnızca Rodos Adası’nda bunun 10 katını barındıran oteller vardı. \n

Tez profesörümün “Böyle bir konu olamaz!” biçimindeki muhalefetine karşın yine de bu tezi yaptım. Tezime en büyük yardımı, Gençlerbirliği’nde Orhan Şeref Apak, Halim Çorbalı ile futbol oynayan turizm müdürü olan Burhan (Ağabey) Doğançay yapmıştı.\n

AÜ Hukuk Fakültesi mezunu, Paris’te ekonomi doktorası yapmış olan Burhan Doğançay, İstiklal Savaşı madalyalı topograf-ressam babası Adil Doğançay’ın resim dünyasında büyümüştü.\n

1962’de Nev York’a enformasyon danışmanı olarak atandı. Bir yıl sonra bir sokakta, duvarda parça parça kopmuş afişlerdeki renk cümbüşünden büyülendi. “Duvarlar” onun simgesi oldu. Dünyada 100’den fazla ülkenin duvarlarını bu gözle fotoğrafladı.\n

Ressamlığının yanı sıra çok iyi bir fotoğrafçıydı. Nev York’taki “Özgürlük Anıtı’nın 100. yıl kutlamalarına” Brooklyn Köprüsü’nün tepesinde çalışan işçiler ve kenti yansıtan siyah beyaz fotoğraflarla katılınca Nev York’ta ün yaptı. Bu fotoğraflar JFK Havaalanı’na gelen milyonlarca insanı iki yıl süre ile karşılayıp uğurladı.\n

Nev York’ta evlerinde ve işliğinde çeşitli kereler ziyaret ettiğim, alçakgönüllü Burhan Ağabey’in en büyük destekçisi, adı gibi “melek” olan eşi Angela idi.\n

Yurtdışı ve içi müzayedelerde yaşayan en pahalı Türk ressamı oldu. 2009’da “Mavi Senfoni”sinin 2.7 milyon liralık müzayede rekoru henüz kırılamadı. Kamran İnce bu tablo için bir beste yaptı. \n

Şimdi Burhan Ağabey Bodrum’un maviliği içinde ve bu senfoninin eşliğinde yücelecek...\n

\n