Henüz maç başlar başlamaz, geliyor Galatasaray’ın ilk atağı. İlk golün geldiği 8. dakikaya kadar da iki net gol pozisyonu yaşanıyor. Sonra Belhanda, “artık zamanı” dercesine Emre Akbaba’ya mükemmel bir asist yapıyor. O da golü imzalıyor. Daha birkaç gün önce, aynı taktiğe rağmen içine kapanan ve pozisyon üretemeyen bir takımdan, böylesi bir takıma hızlı geçişin nedeni olarak Muslera’nın ya da Feghouli’nin dönüşünü gösterebiliriz belki. Etkisi de var şüphesiz! Belhanda’nın rahatladığı aşikâr mesela. Muslera’ysa tüm takıma farklı bir güven veriyor. Ancak tüm takımın hep birlikte verdiği başka bir mesaj var sahadan: “Canımız futbol oynamak istiyor... Hem de en güzelini”. Nitekim bunu teyit edercesine peş peşe geliyor goller: 17. dakikada (neredeyse tüm takımın katkı verdiği bir atakla) Feghouli’yle; 45+1’de (dört rakip savunma oyuncusu arasından yükselip kafa vuruşu ile) Donk’la skoru ilk yarının sonunda 3’e taşıyor. Bu süre içerisinde Denizlispor’un ne yaptığına gelince: 3-5-2’sinin savunma hattı ilk 20 dakika boyunca G.Saray’a maruz kalıyor.

İlk şoku atlattıktan sonra 20. dakikadan itibaren istikrarlı bir şekilde Galatasaray kalesine gitmeye çalışıyorlar. Başrolde Rodallega ve Sagal var. Ancak hızlı gelişen tüm akıllıca ataklar ya Muslera’ya takılıyor ya da üzerlerine baskı binmediği için soğukkanlı oyunundan ödün vermeyen savunmaya. İkinci yarıda da benzer bir tablo var sahada. Tusha hariç! Sonradan oyuna giren genç futbolcu, konuk takımın golünü imzalasa da golün yüzde 90’ında asisti yapan Rodallega’nın katkısı var. Belki devamı da gelebilir bu gollerin. Ama bir kırılma anı yaşanıyor. Gelişen tehlikeli atağı çıkarmak isteyen Muhammed topu kendi kalesine yolluyor. Bu dördüncü golle onun morali ve Denizlispor’un direnci çöküyor. Sonrası, ‘İşte buralar hep Galatasaray’ konu başlığında gerçekleşiyor! Bu yarıda 64’te Belhanda’nın 90+2’de de Sekidika’nın golleri var. Ancak G.Saray en az attığı kadar da kaçırıyor. Son düdük, G.Saray’a üç puanı; Sarı-Kırmızılı takımdan da ligin tüm takımlarına çok net bir mesajı iletiyor: “Ben daha bitirmedim!”.