Şurası bir gerçek: Ankaragücü maçının bıraktığı tatsız lezzet, Tuzlaspor maçının farklı skoru ve takımın “kenetlenmesiyle(!)” silinmiş gibi gelmişti herkese… Öte yandan Galatasaray bir konudaki istikrarını sürdürüyor: İstikrarsızlık! Göztepe karşısında, sakatlar ve cezalılar çerçevesinde 4-1-4-1 dizilişine yetecek kadar bir kadro ancak çıkarsa da bu sahada 11 kişi olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Ancak kâğıt üzerinde 123 milyon Avro değerindeki bu 11 kişilik takım, kendisinin 6’da biri bütçeye sahip Göztepe karşısında var olmamayı tercih ediyor.
Oyuna fena başlamıyor oysa ki. Hızlı ve net paslar, ileri doğru kurgulanan bir oyun, pozitif bir futbol... Yakıp yırtan, yıpratıp şaşırtan, pozisyondan pozisyona koşulan bir futbol değil. Ancak sahaya dengeli yayılan, pas yapan bir futbol. Ancak yetmiyor. Galatasaray önce değişmeyen zaafına yenik düşüyor: Duran toptan bir gol yiyor. Hem de rakip takım tarafından çalışıldığı belli olan ve sahada da ustaca uygulanan bir korner taktiği ile. Henüz 9. dakikada Jerome ile gelen bu golün ardından gol kovalamaya devam ediyorlar. Onların temennisini Göztepe yerine getiriyor. Israrlı bir pozisyon sonucu hataya zorlanan rakip takım defansı 27. dakikada golü kendi takım arkadaşından yiyor: Gassama… İlkyarı iki takım adına da “teyakkuzda” devam ediyor gollerden sonra. Ancak ikinci yarıda, 4-1’in 1’i Selçuk da yorulunca tablo tamamen değişiyor. Galatasaray, oyun düğmesini kapatıyor. Artık Göztepe’nin oynadığı, Galatasaray’ın kâh seyredip kâh maruz kaldığı bir futbol izliyoruz. Nitekim, Göztepe’nin ustalıkla uyguladığı kontratak taktiği 61. dakikada meyvesini veriyor: Halil, kendi sahasından düşerek başlattığı bir pozisyonu hızla kovalayıp topu ağlara kavuşturuyor. Galatasaray’ın çabaları yetmiyor demek de lazım ama “çaba”nın gerçek tanımı görüntüye pek uymuyor. Bu duruma sakatlar, cezalılar, kör talih mi denecek? Belki… Tabii talihi tersine çevirmemek için artık kör olmamak gerekiyor!
