Ülkem hapishane kokuyor, adaletsizlik kokuyor, hak hukuk tanımamak kokuyor, gerilim kokuyor, açlık kokuyor, kavga kokuyor, ölüm kokuyor, düşmanlık kokuyor… Bütün bunları başlığa sığdıramayacağımdan kısaca kan kokuyor dedim!

“Açlık grevi yoktur” diyor, yalan olduğunu bile bile… Sonra o lafı unutuyor. Bunlar gizli gizli yiyordur diyor, onu da unutuyor…Canlarından başka kaybedecek hiçbir şeyleri olmayanları yok sayıyor… Yandaş medya 4 ay önceki bir düğün fotoğraflarını yayımlayıp içeridekiler açlık grevindeyken, dışarıdakiler ziyafet sofrasında diye yayın yapabiliyor…

Nasıl, nasıl anlatmalı ki, yalanlarla sorun çözülmez… Nasıl, nasıl anlatmalı ki yok sayarak, görmezden gelerek hiç çözülmez… Tam tersine, bu tavır, bu “unutkan”, bu yok sayan, yalanla bezeli tavır ölüme davetiye… Bu onur kırıcı tavır, “pazarlıkçı tutum” zulmü, ölümü kışkırtıyor.

Açlık grevi yapanlara destek dalga dalga çoğalırken, aydınların haykırışı yükselirken, kulaklarını, gözlerini, akıllarını, yüreklerini, vicdanlarını kapayanlara, daha kaç ölümden sonra uyanacaksınız diye sormak istiyorum. Sizce daha kaç ölüm yetmez?!

İlhan Mimaroğlu Anısına

Temmuzda yitirdiğimiz öncü besteci İlhan Mimaroğlu anısına adanan Meral Güneyman konseri muhteşemdi. Dinleyicilere olağanüstü, unutulmaz anlar yaşattı.

Öncü, yenilikçi besteci İlhan Mimaroğlu ile dünyanın yine “yenilikçi” piyano virtüözü, piyanist Meral Güneyman’ın buluşması bence rastlantısal olamaz. (Oysa sahnede anlattı: New York’ta bir Yunan lokantasında…) İkisi de o kadar sahici, içten, yetenekli ve yaptıkları işte ustalar ki!

Program tam da Mimaroğlu’nun seveceği türdendi!

Güneyman’ın deyişiyle “Bizim aileden”: Beethoven’in hiç sonata benzemeyen Mi Majör Sonattı… Prokofiev’in şeytani tuzaklar barındıran “Suggestions Diaboliques”. (Bu eserde melek görünümlü Meral Güneyman, şeytana külahını ters giydirdi, tüm hünerini döktürdü.) Radiohead ve Duke Ellington besteleri… İlhan Mimaroğlu’nun Meral Güneyman’a adadığı “Valsler”… (Mimaroğlu ironisyile dolu valslerde “asaletin Bay Hyde ve Bay JekyIl - yani ikiyüzlülüğü” ortaya konuyor.) Ve Güneyman’ın tüm şiirselliğini, dinamizmini ve derinliğini en yoğun biçimde verdiği, bittiğinde tüm salonu ayağa kaldıran Ravel’den o muhteşem “Vals”…

Klasikle cazı buluşturan bu eşsiz konseri Meral Güneyman, sahnedeki özverili, yalın, içten tavrı, açıklayıcı, samimi sıcacık konuşmaları ve Mimaroğlu’na adadığı “The Man I Love” şarkısıyla taçlandırdı.

Güngör Mimaroğlu’yla kucaklaşırken, içimden, İlhan Mimaroğlu dinleseydi, bayılacaktı bu konsere diye geçiriyordum.

Yazarımız Evin İlyasoğlu’nu 15 yılına giren Boğaziçi Üniversitesi Albert Long Hall’da düzenlediği bunca nitelikli etkinlikler için kutluyorum.

Şimdi bu yazıyı bitirip İş Sanat’a doğru yola çıkmalıyım: 2012 - 13 yeni mevsimin açılış konseri için… Aklım ve yüreğim çok zamansız kaybettiğimiz İş Sanat’ın yönetmeni Meriç Soylu’da… İşini aşkla yapan, hepimizin sevgilisi Meriç, önümüzdeki mevsimin programını da hazırlamıştı… Kendisi orada olmayacak ama birbirinden değerli etkinliklerin gerisinde ben hep onun o narin kişiliğini, azmini ve sıcak gülüşünü hissedeceğim.